نژاد اصلی گونه های زنبورعسل معمولی

گونه های اصلی زنبور عسل :
نژاد اروپایی
نژادهای خاورمیانه و شرقی
نژادهای آفریقایی

در بین این نژادها تنها چهار نژاد از نظر اقتصادی اهمیت داشته که عبارتند از:
زنبورعسل سیاه اروپائی
زنبور ایتالیائی
نژاد کارنیولان
نژاد قفقازی

نژاد زنبورعسل اروپایی  ( Apis Mellifera mellifera )
موطن اصلی این نژاد تمام ارپا، غرب و شمال آلپ و مرکز روسیه است. این نژاد بعدها به آمریکای شمالی و جنوبی وسیبری در شوروی گسترش یافته است. امروزه این نژاد در فرانسه، اسپانیا، لهستان و روسیه به صورت خالص یافت می شود.زنبوران این نژاد حالت تهاجمی دارند، روی سطح شان سریع حرکت می کنند، رشد کلنی در بهار آرام می باشد، زمستان های سرد را خوب تحمل می کند، نسبت به بیماری لوک اروپایی و آمریکایی حساس می باشد.

نژاد ایتالیائی  ( Lingustica Spin Apis Mellifera )
موطن اصلی این نژاد جزیره سیسیل در ایتالیاست. طول زبان این نژاد ۶/۳ تا ۶/۴ میلیمتر، رنگ شکم روی حلقه های ۲ تا ۴ روشن و دارای نوارهای زردرنگ در قسمت های جلویی است. سپرچه زردرنگ می باشد. رنگ موهای بدن بخصوص در نرها زرد می باشد. زنبران این نژاد روی قاب نسبتا آرام و رفتار تهاجمی ندارند. رشد کلنی در اوایل بهار بدون توجه به مواد غذایی زیاد بوده و تا اواخر پاییز ادامه دارد. کمتر بچه تولید می کند. مصرف غذای زمستانه آنها زیاد بوده و با شرایط آب و هوای مدیترانه ای سازش یافته است.

نژاد کارنیولان ( ( Apis Mellifera Carnica pollman
موطن اصلی این را در جنوب آلپ در اتریش و شمال بالکان در یوگسلاوی می باشد. این نژاد آرام ترین نژاد زنبورعسل می باشد زمستان را با مقدار کمی غذا و جمعیت خیلی کم می کذراند. در صورت وجود گرده نوزادان زیادی را تولید می کند. غارت در این نژاد خیلی کم و تولید بره موم بسیار پایین است، در سال های اخیر این نژاد در کلیه جهان گسترش یافته است.

نژاد قفقازی ( Coucasica Apis Mellifera )
موطن اصلی این نژاد کوه های بلند قفقاز مرکزی است. زنبورهای این نژاد آرام بوده و کلنی های قوی تا قبل از تابستان می سازند. تولید بچه کندو در این نژاد پایین بوده ولی بره موم در این نژاد بسیار زیاد می باشد. این نژاد تا حدودی تمایل به غارت و جابه جایی دارد زمستان گذرانی در یان نژاد به علت حساسیت به نوزما خوب نیست.